FOOTBALL STORIES: Η πεπατημένη του Φέργκιουσον (μέρος 1ο)

   Σε μια περίοδο όπου όλος ο κόσμος ασχολείται σε υπερβολικό βαθμό με τους 2 μεγάλους της Ισπανίας, Ρεάλ Μαδρίτης και Μπαρτσελόνα, κάπου στην Αγγλία ο Σερ Άλεξ και οι παίχτες του κρυφογελάνε και κάνουν σχέδια για το μέλλον. Είναι αλήθεια πως μετά την επικράτηση των μπλαουγκράνα στους 2 τελικούς του Champions League,το 2009 και το 2011 μέσα στο Wembley, η αίγλη των 'Κόκκινων Διαβόλων' έχασε κάτι από την παλιά της λάμψη.
Ειδικά μετά το περσινό χαμένο τίτλο από τη συμπολίτισσα Σίτυ στις 2 τελευταίες αγωνιστικές πολλοί είπαν πως ο κύκλος του Fergusson έκλεισε, κι ήρθε η ώρα για ανανέωση. Η δυναμική της Man U αμφισβητείται, καθώς κι όλων των ευρωπαικών ομάδων πλην των δύο ισπανικών μεγαθηρίων. Κι όχι άδικα αφού ο κορυφαίος προπονητής της εποχής μας,ο Ζοζέ Μουρίνο, κι όλοι οι κορυφαίοι αστέρες, ανάμεσά τους φυσικά και οι 2 κορυφαίοι ποδοσφαιριστές του κόσμου Κριστιάνο Ρονάλντο και Μέσι, συσσωρεύονται στους 2 αυτούς συλλόγους.

  Αλήθεια όλοι οι σουπερσταρ βρίσκονται στην Ισπανία; Η απάντηση είναι σαφώς  όχι, και δόθηκε από τον ίδιο τον Σερ, ο οποίος με μια κίνηση ματ έφερε τον υπερ-φορμαρισμένο Φαν Πέρσι στο Όλντ Τράφορντ. Ο Ολλανδός, μαζί με το αγαπημένο παιδί πλέον των Ρεντς, Γούεϊν Ρούνευ, θα συνθέσουν  ένα από τα πιο λαμπρά επιθετικά δίδυμα των τελευταίων χρόνων. Η κίνηση αυτή έρχεται σε αντίθεση με όσα μας είχε δείξει στο παρελθόν ο Φέργκι, όπου συνήθιζε να παίρνει ελπιδοφόρους νέους και να τους 'πλάθει δίπλα του(Γκιγκς,Μπεκαμ,Κριστιάνο Ρονάλντο,Ρούνευ κι εσχάτως Τσικαρίτο). Είναι μια κίνηση που μαρτυρά πως ο Σερ Άλεξ, πράγματι προσπαθεί να φέρει άμεσα τον 3^ο προσωπικό του τίτλο Champions League στο Μάντσεστερ και 4^ο συνολικά για τον σύλλογο, μένοντας ταυτόχρονα στο πάνθεον των προπονητών, ισοφαρίζοντας  το ρεκόρ του Μπομπ Πέισλυ.

  Η συνταγή που ακολουθεί, δηλαδή η συνύπαρξη 2 μεγάλων στράικερ στην 11άδα, είναι γνωστή. Την ακολούθησε κι ο ίδιος το 1999 στη χρονιά που τον σημάδεψε, παρατάσσοντας στο γήπεδο τους Yorke-Cole και φτάνοντας ως το Τρέμπλ. Μια ματιά στην ιστορία μαρτυρά την επιτυχία της, τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο.

ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΝΤΟΥΕΤΑ

Προπολεμικά: Η μη ύπαρξη συγκεκριμένου πλάνου στο ποδόσφαιρο πριν τον Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και μέχρι τα μέσα των 50’ς, δεν μπορεί να βοηθήσει στην συνύπαρξη 2 μόνο προσώπων στην επίθεση.Τα δύο συστήματα της εποχής 1-2-7 κι αργότερα το αγγλικό 2-3-5, έδιναν βάση στην πολυπρόσωπη υπερφόρτωση στην επίθεση. Αργότερα με το πιο συγκροτημένο WM και την μετεξέλιξη του, το 4-2-4 παρατηρούμε για πρώτη φορά την συνύπαρξη δύο ατόμων στην επίθεση, είτε στην ευθεία, είτε ο ένας πίσω από τον άλλο, με πιο οργανωτικό ρόλο στον δεύτερο. Μονάχα η μεγαλύτερη ομάδα εκείνης της περιόδου επέδειξε δείγματα επιθετικού συστήματος με 2 επιθετικούς σε συνεργασία. Η "IL grandi" Τορίνο, η ομάδα που πρώτη έφερε το 4-2-4, πριν τη Βραζιλία του Πελέ.Η ομάδα που σε ένα ματς της εθνικής Ιταλίας, είχε 10/11 παίκτες της στην εντεκάδα, πλην του τερματοφύλακα.Η ομάδα στην οποία πρώτη φορά είδαμε επιθετικό δίδυμο, τους Βαλεντίνο Ματσόλα και Γκαμπέτο. Η ομάδα που στις 4 Μαϊου 1949 έχασε τους πάντες,προπονητές και παίκτες, στο αεροπορικό της Σουπέργκα.

1950’s: Αν μια ομάδα είναι συνιφασμένη με τη δεκαετία τούτη, αυτή είναι η Ρεάλ Μαδρίτης. Το 1958 όταν ο θρυλικός Σαντιάγο Μπερναμπέου έφερε τον Φέρεντς Πούσκας στη Μαδρίτη, για να πλαισιωθεί με τον Αλφρέδο Ντι Στέφανο, όλοι ήξεραν πως το πιο φονικό δίδυμο στην ιστορία του ποδοσφαίρου είχε δημιουργηθεί.Ντι Στέφανο και Πούσκας, σκόραραν για έξι συνεχόμενα χρόνια μαζί πάνω από 30 γκολ στην Πριμέρα, με σεζόν-ρεκόρ την 60-61, έχοντας μαζί 49 γκολ..Αντίστοιχη επιτυχία είχαν και στην Ευρώπη ,με αποκορύφωμα το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 59-60 όπου μαζί σκόραραν 20 φορές, οι 7 στον τελικό-ορόσημο με την Άιντραχτ. Τα εχέγγυα τα είχαν δώσει βέβαια και οι δύο πιο πριν. Ο μεν Ντι Στέφανο έκανε τα ίδια πάνω κάτω πράγματα με τον Έκτορ Ριάλ για παρτενέρ, πριν την άφιξη του Μαγγυάρου. Στον αντίποδα, ο Πούσκας πρωτοστάτησε,παρέα με τον Σάντορ Κοτσίς, καθώς κι άλλων μεγάλων παικτών της εποχής, στην ίσως πιο ποιοτική εθνική ομάδα όλων των εποχών. Ήταν η λεγόμενη ‘Χρυσή Ομάδα’, η Ουγγαρία της περιόδου 1949-1956.Πολλά τα ρεκόρ της ενώ κατέκτησε όλους τους δυνατούς τίτλους, εκτός του Μουντιάλ του 1954. Εκεί με το αμνημόνευτο ‘θαύμα της Βέρνης’,οι γηπεδούχοι Γερμανοί γύρισαν το εις βάρος τους 0-2 σε 3-2 κατακτώντας τον τίτλο, στέλνοντας στο καναβάτσο τους Puskas-Kocsis που είχαν πετύχει μαζί 15 τέρματα στη διοργάνωση,στην πορεία τους ως τον τελικό.

  Την ίδια εποχή, στο Μεγάλο Νησί το οποίο σνόμπαρε τις διοργανώσεις εκτός νησιού(όπως άλλωστε συνεχίζει σε ένα βαθμό να κάνει μέχρι σήμερα), δύο ποδοσφαιρικά ντουέτα δέσποζαν.Το πρώτο ήταν οι Τζίμυ Μάρεϋ και Πήτερ Μπρόουντμπεντ.Οι δυο τους ήταν οι ηγέτες της μεγάλης Γουλβς της εποχής,κατακτώντας 3 πρωταθλήματα κι ένα κύπελλο κι φτάνοντας μαζί τα 53 τέρματα την περίοδο 57-58.Το δεύτερο ζευγάρι επιθετικών ήταν οι Τόμυ Τέυλορ-Ντένις Βάιολετ της μεγαλύτερης βρετανικής δύναμης του '50, της Manchester United.Οι δύο τους αποτελούσαν το φονικό δίδυμο των «Μωρών του Μπάσμπυ», μέχρι ο Τέυλορ να βρει τραγικό θάνατο στο αεροπορικό του Μονάχου το 1958.Ο διασωθείς Βάιολετ, μαζί με τον επίσης τυχερό Μπόμπυ Τσάρλτον, θα προσπαθήσουν μαζί να ξαναστιλώσουν την Ομάδα του αγγλικού βορρά.

    Στην υπόλοιπη Ευρώπη, οι ποδοσφαιρικοί 'διόσκουροι' που ξεχωρίζουν ήταν δύο. Στην Ιταλία, η αγορά από την οικογένεια Ανιέλι του κατά πολλούς πιο επιτυχημένου εκτός Νησιού βρετανού, του Ουαλού Τζον Τσαρλς, και η πλαισίωση του με τον Ομάρ Σίβορι, έφεραν τη Γιουβέντους στην κορυφή της Ιταλίας. Στη Γαλλία, όσο ο Ραϋμόντ Κοπά πηγαινοερχόταν μεταξύ Μαδρίτης και Ρεμς, οι γαλλική υπερδύναμη της εποχής, Σταν ντε Ρεμς, είχε βρει τους σκόρερ της ,σε δύο πρόσωπα: τον Φοντέν και τον Πιαντόνι. Ο απολογισμός τους πολύ καλός.3 πρωταθήματα,1 κύπελλο,2 φορές στη δεύτερη θέση της Ευρώπης αλλά κι αντίστοιχη διεθνή καριέρα με τη Γαλλία κατακτώντας την 3^η θέση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1958. Εκεί ο Φοντέν έκανε ρεκόρ με 13 τέρματα σε μια διοργάνωση, ενώ ο Πιαντόνι πρόσθεσε άλλα 4, αθροίζοντας μαζί 17 γκολ σε μια διοργάνωση. Βέβαια το Μουντιάλ αυτό έμεινε στην ιστορία γιατί μας έμαθε τον Πελέ, το 17χρονο δεκάρι της Σάντος που πίσω από τον εκτελεστή Βαβά, πέτυχε μαζί του 11 τέρματα ως τον τίτλο, δείχνοντας πως και οι νοτιοαμερικάνοι μπορούν να συνθέτουν δίδυμα.

1960’s: Στη δεκαετία αυτή μέχρι περίπου το 1964, όπως προαναφέρθηκε,  πρωταγωνιστούσαν τα ντουέτα του ’50. Τη χρονιά εκείνη είναι που ο Εμίλιο Χερέρα έφερε στο ποδοσφαιρικό προσκήνιο για πρώτη φορά την αμυντική τακτική, με τι περιβόητο ‘καντενάτσιο’.Κάπως έτσι οι επιθετικοί άρχισαν αν περιορίζονται και οι εποχές που δύο επιθετικοί αποτελούν τον στόχο τροφοδότησης των συμπαικτών τους πέρασαν.

     Στην Ισπανία οι Ντι Στέφανο και Πούσκας ετοίμαζαν τη διάδοχη κατάσταση, με τον Αμάνθιο και τον αειθαλή Χέντο να μοιάζουν οι μόνοι που μπορούν να σηκώσουν αυτό το βάρος.Η κατάκτηση του 6^ου Πανευρωπαϊκού το 1966 αλλά και η κορυφή της Ισπανίας στην Ευρώπη το 1964 με τη συμμετοχή των 2 μαδριλένων στα προκριματικά, το μαρτυρά. Στην Αγγλία, η Μάντσεστερ, προσπαθούσε να συνέλθει ακόμα από τις πληγές του Μονάχου. Αρωγοί στη προσπάθεια αυτή αποτέλεσαν οι δύο φουνταριστοί της, Ντένις Λο και Ντέιβιντ Χερντ, αλλά και ο Μπόμπι Τσάρλτον που ερχόμενος από πίσω πέτυχε πολλά γκολ. Οι 2 στράικερ της ομάδας, θα φιγουράρουν για καιρό στις πρώτες θέσεις του αγγλικού πίνακα των σκόρερ ετοιμάζοντας το έδαφος για το Κύπελλο Πρωταθλητριών του 1968 .Εκεί τη θέση του Χερντ είχε πάρει ο θρυλικός Τζορτζ Μπεστ. 
   Αν όμως κάποιος μπορεί να καυχιέται ότι αποτελεί από τους πρωταγωνιστές της δεκαετίας, αυτός είναι ο Εουσέμπιο. Ο νεαρός Πορτογάλος, τοποθετήθηκε στο πλευρό του μεγάλου επιθετικού της Μπενφικά, Χοσέ Αουγκούστο Τόρες, κατακτήσαν για 2^η συνεχόμενη φορά το Κύπελλο Πρωταθλητριών, και η Μπενφίκα για όλη τη δεκαετία πρωταγωνιστεί στο ευρωπαϊκό προσκήνιο.Οι 2 τους, με 13 γκολ(9 ο Εουσέμπιο,4 ο Τόρες) θα φέρουν την Πορτογαλία στην 3^η θέση του κόσμου το 1966 στην Αγγλία. 
   Τέλος, δεν πρέπει να λησμονήσουμε τις εκρηκτικές πρώτες σεζόν του Γκερντ Μύλλερ, δίπλα στον Ράινερ Οχλχάουζερ, όπου για 4 συνεχόμενες χρονιές ο απολογισμός τους ήταν εκκωφαντικός.

1970’s: Total football.Αυτός είναι ο τίτλος της δεκαετίας.Είναι η εποχή που ο Άγιαξ και μετέπειτα η Μπαρτσελόνα με ηγέτες των χορευτή Κρόιφ και τον μαέστρο από τον πάγκο, Μίχελς έδωσαν στο ποδόσφαιρο μια διαφορετική ομορφιά και μια προσέγγιση κοντά στη σημερινή. Το 4-3-3 κάνει την εμφάνισή του και το γκολ δεν είναι πλέον αποτέλεσμα μόνο των προσπαθειών των επιθετικών.Έτσι λίγα είναι τα ντουέτα που ξεχωρίζουν.

Ο Γκερντ Μύλερ μαζί με τον Χένες είναι ένα από αυτά.Συμπαίκτες σε εθνική και Μπάγερν Μονάχου αποτελούν από τους κύριους συντελεστές στην κατάκτηση του Euro 72 και του Μουντιάλ του 74, αλλά και των τριών συνεχόμενων Πρωταθλητριών των Βαυαρών .
   Τα σκήπτρα στην Ευρώπη, πέρασαν στη συνέχεια στα χέρια της Λίβερπουλ. Οι Ρεντς, παίζοντας το κλασσικό πλέον αγγλικό 4-4-2 παρέταξαν ένα αρκετά ικανοποιητικό δίδυμο με τους Νταλγκλίς-Τζόνσον, στις θέσεις των επιθετικών.
    Στην πιο αμυντική Ιταλία, τα γκολ έμπαιναν πιο δύσκολα. Ωστόσο δύο παίκτες, για 3 συνεχόμενες χρονιές κατάφεραν να αγγίζουν πολύ υψηλά στάνταρ και να κοντράρονται με τους αντίστοιχους των άλλων χωρών.Ήταν οι Γκρατσιάνι και Πουλίτσι,οι οποίοι κατάφεραν να βγάλουν από την αφάνεια, την άλλοτε υπερδύναμη Τορίνο, και να την οδηγήσουν στο πρωτάθλημα της περιόδου 1975-1976  σκοράροντας μαζί 36 γκολ, ενώ την ακριβώς επόμενη χρονιά είχαν 37 γκολ.
   Από κει και πέρα ιδιαίτερη ήταν η προσπάθεια των Κουριόνι και Μπρον, να διατηρήσουν τη γαλλική Μετς σε υψηλά επίπεδα με τα αλλεπάληλα γκολ τους. Επίσης, ειδική μνεία χρειάζεται στους Αργεντίνους Κέμπες και Λούκε.Η συνεργασία αυτών των δύο αρχικά έφερε τη χώρα τους στην κορυφή της Λατινικής Αμερικής το 1975 κι έπειτα στην κορυφή του κόσμου,μπροστά στους συμπολίτες τους( και τον Περόν) το 1978 σκοράροντας συνολικά 10 φορές.

 Από τη δεκαετία του 80 και μετά, το ποδόσφαιρο γίνεται πιο τακτικό, και η επιτυχημένη συνύπαρξη δυο επιθετικών πιο δύσκολη. Παρόλα αυτά, συνέχισαν να υπάρχουν ντουέτα που έκαναν τη διαφορά. Η συνέχεια του αφιερώματος και το τελικό συμπέρασμα για την επιτυχία των Ρούνεϋ-Φαν Πέρσι, στο δεύτερο και τελευταίο μέρος.

Το σόου των Πούσκας και Ντι Στέφανο