FOOTBALL STORIES:Χρυσή μπάλα ή Χρυσή Αδικία;

     Έχουν περάσει τρεις εβδομάδες από το ετήσιο γκαλά της FIFA.Η μέρα δηλαδή που απονεμήθηκε η πιο κρίσιμη ίσως στην ιστορία, Χρυσή Μπάλα.Από τη μία ο Κριστιάνο Ρονάλντο, ο ηγέτης της Ρεάλ και της εθνικής Πορτογαλίας, ο άνθρωπος που πέρσι κατάφερε να αποκαθηλώσει τη Μπαρτσελόνα από την κορυφή της Ισπανίας κι έφτασε μια ανάσα από την κορυφή της Ευρώπης, τόσο σε συλλογικό όσο κι εθνικό επίπεδο. Ας όψονται οι διαδικασίες πέναλτυ στις αντίστοιχες ημιτελικές φάσεις.Από την άλλη ο Αντρές Ινιέστα, ο καλύτερος ίσως Ισπανός που έχει βγάλει η Μπαρτσελόνα. Ο άνθρωπος που με το νικητήριο τέρμα του στον τελικό του Μουντιάλ του 2010 κατάφερε να θεωρηθεί εφάμιλλος με τον συμπαραστάτη του στο κέντρο της Ισπανίας και της Μπάρτσα, τον Τσάβι και να τον ξεπεράσει με τις μετέπειτα εμφανίσεις του.Και τέλος ο Λιονέλ Μέσι
 ο κύριος εκφραστής της Μπαρτσελόνα, ο παίκτης που καταρρίπτει όποιο ρεκόρ εμφανίζεται μπροστά του. Ο παίκτης που κατάφερε να μετατρέψει μια ομάδα από ένα απλό σύνολο, σε μια από τις καλύτερες όλων των εποχών. Ο άνθρωπος που θα προσπαθήσει να κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο μέσα στη Βραζιλία με την Αργεντινή και να μείνει στις καρδιές όλων, ακόμα και των αντιφρονούντων συμπατριωτών του, ως το νο1 όλων των εποχών.
 

       Τρεις μήνες πριν, στο αντίστοιχο γκαλά της UEFA, το βραβείο του καλύτερου παίκτη το κέρδισε ο Αντρές Ινιέστα, θέλοντας έτσι η ομοσπονδία να εξαίρει την όλη παρουσία του με την Μπαρτσελονα περσι και φυσικά την κατάκτηση του Euro με την εθνική Ισπανίας, το καλοκαίρι, όπου αναδείχθηκε και ο καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης.Η διάκριση αυτή ήταν και μια αναγνώριση των γενικότερων προσπαθειών του τα τελευταία χρόνια τόσο για την Μπαρτσελόνα, όσο και για την εθνική. Και κάπου εκεί είναι που ξεκίνησε μια απίστευτη ιστορία τρέλας και προώθησης που θα έβγαζε τον υποκειμενισμό ακόμα κι από τους πιο υπομονετικούς φιλάθλους. Ένας από αυτούς αποτελώ κι εγώ, για το λόγω αυτό θα ήθελα να προλάβω τυχόν διαμαρτυρίες για μη αντικειμενική άποψη, καθώς ό,τι παρουσιάσω θα έχει μεν κάποια υποκειμενικά στοιχεία, αλλά πάντα τεκμηριωμένα. Πάμε λοιπόν να πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά τους.

 Στις 30 Αυγούστου του 2012, στη καθιερωμένη πλέον δεξίωση της UEFA, θα γινόταν η απονομή του βραβείου, 'ο καλύτερος παίκτης στην Ευρώπη'.Ένα βραβείο που αποτελεί μια προσπάθεια αναβίωσης της Χρυσής Μπάλας καθώς το βραβείο του γαλλικού περιοδικού France Football, συγχωνεύθηκε με το αντίστοιχο της FIFA. Έτσι, για τη Χρυσή Μπάλα, δεν ψηφίζουν πλέον μόνο οι δημοσιογράφοι του περιοδικού αλλά και οι αρχηγοί και οι προπονητές των εθνικών ομάδων. Αυτό γίνεται διότι η FIFA, θέλει να δώσει έμφαση στις εθνικές ομάδες κι αυτό αποτελεί το 1ο κρατούμενο. Το εν λόγω βραβείο λοιπόν της UEFA, κατέληξε όπως προαναφέρθηκε, παραδόξως ή μη, στον Ινιέστα ως επιστέγασμα της κατάκτησης του EURO, αφήνοντας για 2 ψήφους πίσω του τους Μέσι και Κριστιάνο. Η διάκριση αυτή δε φάνηκε να ταράζει τα νερά στην Μπαρτσελόνα εξαρχής. Ήταν λογικό να μην πάρει και μία φορά ένα βραβείο ο Μέσι και σίγουρα κάτι τέτοιο δεν πρέπει να τον πείραξε. Αυτό μάλλον δεν ίσχυσε. Από τις αρχές Οκτώβρη λοιπόν, ξαφνικά, άρχισαν σε όλες τις εφημερίδες και τα site, να αναφέρονται σε ένα απίστευτο ρεκόρ που είναι έτοιμος να καταρρίψει ο Αργεντινός άσος. Το ρεκόρ αυτό αναφέρεται στα περισσότερα γκολ σε ένα ημερολογιακό έτος. Οι 2 άνθρωποι που είχε να ξεπεράσει ο Μέσι ήταν... χωρίς πολλά πολλά ο Πελέ κι ο Γκερντ Μίλερ. Οι μέρες περνούσαν, ο Λιονέλ συνέχιζε να σκοράρει και ταυτόχρονα στους στοιχηματικούς ιστότοπους, η απόδοσή του για την κατάκτηση της Χρυσής Μπάλας να πέφτει διαρκώς. Έτσι αρχικά πέρασε τον Πελέ και στη συνέχεια κατόρθωσε να ξεπεράσει και τον Μίλερ δημιουργώντας ένα απίστευτο ρεκόρ με 91 γκολ στο έτος 2012. Τελειώνοντας τη χρονιά με αυτόν τον εμφατικό τρόπο, στις 7 Γενάρη, ήταν σχεδόν βέβαιο πως η 4η Μπάλα θα κατέληγε στον Μέσι, σπάζοντας έτσι άλλα 2 ρεκόρ, των περισσότερων συνεχόμενων κατακτήσεων τόσο συνολικά, όσο και συνεχόμενων, κάτι το οποίο έγινε.Ο Μέσι κατακτάει την 4η συνεχόμενη Χρυσή Μπάλα(3η με τη νέα της μορφή). Κύριο τεκμήριο για τη διάκριση αυτή σαφώς αποτέλεσε ο αριθμός των γκολ που πέτυχε ο Μέσι, κι εδώ έχουμε το 2ο κρατούμενο.

   Συγκεντρώνοντας λοιπόν ''τα κρατούμενα'' και με μια ματιά στην παλαιότερη ιστορία του θεσμού μπορούμε να αποφανθούμε πως οι 4 αυτές Χρυσές Μπάλες, είχαν σαφώς μια τεράστια δόση αδικίας κι αντιφάσεων:
    Το 2009 τη χρονιά που η Μπαρτσελόνα κατέκτησε τα πάντα και μπήκε για τα καλά στις ζωές μας, είχε 3 κύριους εκφραστές στην επίθεση κι όχι 1 όπως τώρα. Συγκεκριμένα οι Μέσι,Ετό κι Ανρί είχαν σημειώσει 38,36 και 26 γκολ αντίστοιχα, με τους 2 τελευταίους να έχουν μαζί από 1 γκολ στο Copa Del Rey, σ'αντίθεση με τον Αργεντίνο που σημείωσε 6 γκολ στο υποβαθμισμένο θεσμό αυτό του κυπέλλου. Στην απονομή της Χρυσής Μπάλας(της τελευταίας που απονεμόταν μόνο από το France Football)  θεωρήθηκε σκόπιμο να δοθεί στον Μέσι κι όχι στον δημιουργό των περισσότερων από αυτά τα 100 γκολ, τον Τσάβι που λίγους μήνες πριν κατόρθωσε να αποτινάξει τον τίτλο του 'λούζερ' από την εθνική, όντας ο ηγέτης  στην κατάκτηση του EURO 2008
    To 2010 ήταν μια χρονιά όπου η Μπαρτσελόνα περιορίστηκε μονάχα στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, σε αντίθεση με την Ίντερ του Μουρίνιο και του χαρισματκού του 10αριού, του Σνάιντερ, που κατέκτησε το Τρεμπλ. Επίσης η χρονιά αυτή, ήταν η χρονιά του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Ο τίτλος κατέληξε έπειτα από μια ίση μάχη 117 λεπτών στους Ισπανούς, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την Ολλανδία του Σνάιντερ.Κι όμως, το βραβείο που πλέον αποδιδόταν από τη FIFA, δεν κατέληξε σε κάποιον Ισπανό ή σε Ολλανδό, διότι πέρα από τον Σνάιντερ, κι ο Άριεν Ρόμπεν είχε κάνει εκπληκτική χρονιά, με Νταμπλ στη Γερμανία και χαμένο τελικό Champions League με τη Μπάγερν Μονάχου. Προτιμήθηκε ο Μέσι, η εμφάνιση του οποίου με την εθνική Αργεντινής ήταν τουλάχιστον απογοητευτική αφού αποκλείστηκε με το εμφατικό 4-0 από τη Γερμανία, χωρίς αυτός να έχει πετύχει κάποιο γκολ στη διοργάνωση. H FIFA δέχτηκε ιδιαίτερη κριτική καθώς με τη κίνηση αυτή υποβάθμισε τον θεσμό. Το Μουντιάλ, είναι καλώς ή κακώς η μόνη διοργάνωση στην οποία μπορούν να έρθουν αντιμέτωποι οι πραγματικά καλύτεροι από όλο τον κόσμο. Είναι ο θεσμός που δίνει τη δυνατότητα σε άσημους παίκτες να κοντράρουν τις διασημότητες της εποχής. Ο θεσμός που μια αφρικανική ομάδα σαν το Καμερούν μπορεί να ρεζιλέψει μια μεγάλη ευρωπαϊκή.Ο θεσμός που ένας χαρισματικός Κροάτης σαν τον Σούκερ, μπορεί να οδηγήσει την Κροατία στην 3η θέση. Διότι στα Προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου συμμετέχουν όλες οι εθνικές επί ίσοις όροις κάτι που δε συμβαίνει για παράδειγμα στο Champions League όπου οι μικρές ομάδες καλούνται να δώσουν προκριματικούς αγώνες από τις αρχές του Ιουλίου. Για το λόγω αυτό ανέκαθεν, ο πρωταγωνιστής της εκάστοτε διοργάνωσης, όχι απαραίτητα κι ο νικητής, θεωρούνταν άξιος για τον τίτλο του καλύτερου στον κόσμο. Όχι όμως το 2010.
  Το 2011 είναι η χρονιά που οι Μπλαουγκράνα, επανήλθαν στον θρόνο τους, κατέκτησαν για άλλη μια φορά τα πάντα, με μοναδική εξαίρεση το Κύπελλο Ισπανίας. Στη χρονιά αυτή αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής ήταν ο Μέσι και για αυτό δικαιότατα ανακηρύχθηκε ως ο κορυφαίος της χρονιάς. Κάποιες ενστάσεις όμως συνέχισαν να υπάρχουν, πιο ήπιες βέβαια, καθώς από τη μεριά του ο Κριστιάνο Ρονάλντο πέτυχε ρεκόρ σημείωσης γκολ, για μια σεζόν, με τα 40 που πέτυχε στην Πριμέρα, ενώ η Αργεντινή του Μέσι απέτυχε για άλλη μια φορά στο Κόπα Αμέρικα. Τις ενστάσεις αυτές βέβαια, 'βαθιά' μέσα τους, ούτε οι πιο υποκειμενικοί δεν τις πολυπιστεύανε. Το βέβαιο είναι ότι δημιούργησε ένα αίσθημα αδικίας ένα χρόνο μετά, που θεωρήθηκε σημαντική η καταμέτρηση ανά έτος, στους υποστηρικτές του Κριστιάνο καθώς στο αποτυχημένο 2011 για τη Ρεάλ, ο Πορτογάλος πέτυχε 61 γκολ ενώ ο Μέσι 59. Θυμίζει κάτι αυτό;;
  Το 2012, τα γεγονότα αναφέρθηκαν και παραπάνω. Για άλλη μια χρονιά μια εθνική διοργάνωση σαν το EURΟ υποβαθμίστηκε. Ούτε οι νικητές Ινιέστα, Τσάβι, Κασίγιας εκτιμήθηκαν, ούτε κι ο συγκινητικός Αντρέα Πίρλο που έφτασε μια ανάσα από τον τίτλο, λίγους μήνες μετά την κατάκτηση του αήτητου πρωταθλήματος με την Γιουβέντους. Κι όλα αυτά για χάρη ενός ρεκόρ. Ένα ρεκόρ το οποίο όμως κατά πόσο αντικατοπτρίζει την αλήθεια;

   Αρχικά, όσον αφορά τον Πελέ, στον βραζιλιάνο δεν προσμετρήθηκαν τα γκολ στα φιλικά. Τα φιλικά όμως εκείνης της εποχής δεν είχαν καμία σχέση με τα τωρινά. Δεν ήταν αγώνες για να διατηρεί τη φόρμα της η ομάδα. Ήταν αγώνες , ειδικά για την περίπτωση των βραζιλιάνικων ομάδων, στις οποίες προσπαθούσαν να προωθήσουν παίκτες τους και να εξάγουν το άθλημα. Μην ξεχνάμε πως το ποδόσφαιρο αποτελεί εδώ και καιρό το 3ο μεγαλύτερο προϊόν της Βραζιλίας. Πολλές φορές λοιπόν ένας φιλικός αγώνας με μια ευρωπαϊκή ομάδα είχε δυο και τρεις φορές μεγαλύτερη σημασία από ένα επίσημο ματς του Μπραζιλεϊράο. Στη συνέχεια, αναφορικά με τον Μίλερ,αλλά και τον Πελέ, αν δούμε τους συντελεστές γκολ της αντίστοιχης χρονιά τους είναι κοντά στο 1,41 ενώ την ίδια στιγμή ο Μέσι έχει συντελεστή σκοραρίσματος 1.31 για το 2012. Τέλος, αν μελετήσουμε πιο ωμά τα γκολ του Αργεντινού για την προηγούμενη χρονιά, από τα 91 τα 14 προέρχονται από εκτελέσεις πέναλτυ, ενώ μόλις 2 σημείωσε(κι αυτά μάλιστα με πέναλτυ!) στα περσινά μεγάλα ματς με Μίλαν,Τσέλσι στα νοκ-άουτ του Champions League και τις κόντρες με τη Ρεάλ σε πρωτάθλημα και κύπελλο. Έτσι λοιπόν, αυτό που μένει είναι αμέτρητες φανταστικές εμφανίσεις, είναι η αλήθεια, αλλά με υποδεέστερους αντιπάλους. Κι επίσης αν θέλουμε να μιλήσουμε για ρεκόρ, λίγα χιλιόμετρα πιο εκεί από την Βαρκελώνη, η Ρεάλ Μαδρίτης σημείωσε τα περισσότερα γκολ που έχει πετύχει μια ομάδα σε ένα πρωτάθλημα(121) καθώς και την καλύτερη συγκομιδή βαθμών στην Πριμέρα(100 βαθμοί) έχοντας ως κύριο εκφραστή της φυσικά τον Κριστιάνο Ρονάλντο. Αυτά τα ρεκόρ όμως δεν είχαν τόση σημασία φαίνεται, ή οφείλονταν ως επί το πλείστον στο σύνολο.

   Όσον αφορά, όσους λένε πως η διάκριση αυτή αποτελεί μια αναγνώριση της απίστευτης ποιότητας του αργεντινού μέσα στις γραμμές του αγωνιστικού χώρου, θα ήθελα να δώσω κι εδώ μια απάντηση. Αναφέρομαι σε όσους δηλαδή στηρίζουνότι η Χρυσή Μπάλα δίνεται στον Μέσι τα τελευταία χρόνια επειδή είναι ο καλύτερος παίκτης με βάση τα σχεδόν τέλεια παικτικά χαρακτηριστικά του. Αυτό όμως εκτός ότι είναι ανεδαφικό αν δεν στηρίζεσαι στους ετήσιους αριθμούς είναι δύσκολο να μην περιοριστεί σε θέσεις. Γιατί παρόλο που ο Αργεντίνος είναι αδιαμφισβήτητα το καλύτερο 10άρι αυτή τη στιγμή,  σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να σταθεί μέσα στην περιοχή όπως ο ολοκληρωμένος Ζλάταν Ιμπραήμοβιτς, ή να πατήσει γραμμή βγάζοντας σέντρες και με τα δύο πόδια σαν τον Κριστιάνο ή τον Ινιέστα. Ειδικά για την περίπτωση του Πορτογάλου, αποτελεί πιθανόν έναν από τους πιο ολοκληρωμένους παίκτες στην ιστορία του ποδοσφαίρου, αφού πέρα από τις γνωστές ντρίμπλες και τα σουτ, έχει πολύ καλή κεφαλιά και στημένα και μόνο οι πάσες του δε μοιάζουν κορυφαίες, κυρίως οι κάθετές του, αν συγκριθούν με τον εξπερ στις κάθετες(όπως όλη η Μπαρτσελόνα βέβαια) Μέσι.Να μην αναφέρουμε ακόμα την υποτίμηση που δέχονται κι οι τερματοφύλακες στις βραβεύσεις.
    Για παίκτες επιθετικογενείς σαν τον Μέσι, ένας ακόμη παράγοντας που μπορεί να κρίνει αν μπορεί κάποιος να λέγεται κορυφαίος είναι τα κρίσιμα γκολ που πετυχαίνει.Και στο σημείο αυτό είναι το μεγαλύτερο κενό στην καριέρα του Μέσι. Θεωρώντας ως κρίσιμα τα τέρματα που σημειώνονται σε:1)Νοκ-άουτ φάσεις διεθνών διοργανώσεων και τελικούς κυπέλλου(όχι σούπερ καπ) 2)ντέρμπυ σε προκριματικές φάσεις κυπέλλων και σε αγώνες πρωταθλημάτων(στη συγκεκριμένη περίπτωση κόντρα σε Ρεάλ Μαδρίτης και Βραζιλία)  τότε θα δούμε πως ο απολογισμός του είναι 38 γκολ εκ των οποίων τα  12 είναι ενάντια στη Ρεάλ Μαδρίτης, τα 9 σε 2 αγώνες με Άρσεναλ και Μπάγερ και μόλις 3 σε τελικούς. Με άλλα λόγια οι επόμενες γενιές σαν ματς τα οποία κρίθηκαν χάρη στο Μέσι θα θυμούνται σίγουρα κάποια ντέρμπι με τη Ρεάλ και κυρίως τον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ το 2011 στο Μπερναμπέου καθώς και το 2-1 στον τελικό της ίδιας διοργάνωσης με τη Μάντσεστερ, αλλά τίποτα με τη φανέλα της Αργεντινής.

H εικόνα είναι από το λαϊκό προσκύνημα
στη κηδεία του 5ου Μπιτλ, George Best

   Λίγο πριν ολοκληρώσω, θα ήθελα να παραθέσω ένα ορισμό για το 'τι εστί σταρ;'.ΣΤΑΡ είναι ο άνθρωπος που ενώ έχει κατακτήσει τη μεγαλύτερη διοργάνωση 4 συνεχόμενες φορές, θα τη ξανακατακτήσει και 5^η  κάνοντας χατ-τρικ στον τελικό.ΣΤΑΡ είναι αυτός που θα περάσει τη μπάλα πάνω από τον αντίπαλό του και θα σκοράρει στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου, ενώ δεν έχει κλείσει καν τα 18.ΣΤΑΡ είναι αυτός που γνωρίζοντας περισσότερη μπάλα απόλους στην εποχή του θα προτιμήσει να παίξει για την πατρίδα του, από το να συνεχίσει τις επιτυχίες με μια πιο επιτυχημένη χώρα ενώ ταυτόχρονα εξoαγωνιστικά θα ζει σαν ροκσταρ.ΣΤΑΡ είναι αυτός που σε όποια ομάδα κι αν αγωνιστεί, θα την αναγκάσει να παίζει το δικό του ποδόσφαιρο.ΣΤΑΡ είναι ο άνθρωπος που θα αποτελεί ηγέτης των συμπαικτών του από τα 24 του, εκφράζοντας την κουλτούρα της πατρίδας του. Σταρ είναι αυτός που θα κατακτά τον ένα τίτλο μετά τον άλλο χωρίς να φορά καλαμίδες, με τη μπλούζα απέξω και κάνοντας που και που κανα τσιγάρο στα αποδυτήρια. ΣΤΑΡ είναι αυτός που στη μισητή του χώρα θα βάλει γκολ με το χέρι κι όταν οι αντίπαλοι τον κατακρίνουν γι αυτό θα τους αποστομώσει βάζοντας κι άλλο γκολ, αυτή τη φορά περνώντας όλη την ομάδα. ΣΤΑΡ είναι αυτός που δε θα φοβηθεί να σουτάρει τη μπάλα από τη γραμμή του άουτ στον τελικό του πανευρωπαϊκού δίνοντας επιτέλους έναν τίτλο στη χώρα του και που θα ξανάκανε ακόμα πιο ακραία πράγματα αν δεν τον πρόδιδαν τα γόνατά του. ΣΤΑΡ είναι αυτός που στις καθυστερήσεις του ημιχρόνου θα κάνει ένα απίστευτο γυριστό με το κακό του πόδι κατακτώντας μόνος του το Champions League. ΣΤΑΡ είναι αυτός που θα επιστρέψει από 2 χρόνια τραυματισμό και σαν να μην πέρασε μια μέρα θα πάρει μόνος του το Παγκόσμιο.
ΣΤΑΡ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΒΑΖΕΙ ΑΠΛΑ ΤΟ ΚΕΡΑΣΑΚΙ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΤΑ ΤΩΝ ΣΥΜΠΑΙΚΤΩΝ ΤΟΥ.

  Σίγουρα το ισπανικό ποδόσφαιρο βρίσκεται στο απόγειο του. Όπως ήταν το αγγλικό μέχρι και τα μέσα του '80, όπως ήταν το ιταλικό από τα μέσα του '80 μέχρι τα πρώτα χρόνια της χιλιετίας, με όποιο τρόπο επικράτησε το καθένα. Το βέβαιο είναι πως η διαρκής αυτή προώθηση του ισπανικού πρωταθλήματος, με την ταυτόχρονη εκμηδένιση των υπόλοιπων πρωταθλημάτων θα γυρίσει μπούμερανγκ φέρνοντας την καταστροφή στο ίδιο το άθλημα. Διότι δε γίνεται στην καλύτερη 11άδα για το 2012 να υπάρχουν μόνο παίκτες από την Πριμέρα, όταν το Τσαμπιονς Λιγκ το κέρδισε η αγγλική Τσέλσι επικρατώντας επί της γερμανικής Μπάγερν. Θα υπάρχει αντίδραση κι η συνέχεια μιας τέτοιας κατάστασης μπορεί να δημιουργήσει έως και σχίσμα μετά και τα τελευταία γεγονότα μεταξύ FIFA και UEFA. Έχει ξαναγίνει αυτό άλλωστε στο μπάσκετ. Μόνο που τώρα τα συμφέροντα είναι περισσότερα από κάποιους συλλόγους καθώς αφορούν έναν λαό ολόκληρο.Κι αυτό διότι οι πρόσφατες επιτυχίες του ισπανικού ποδοσφαίρου(και γενικότερα του ισπανικού αθλητισμού) αποτελούν μια πράξη ένωσης της κυβέρνησης του διασπασμένου αυτού λαού μέσω της εθνικής, όταν ταυτόχρονα οι εκάστοτε περιοχές προσπαθούν να αποκεντρωθούν και να ανεξαρτητοποιηθούν. Αυτό το πετυχαίνουν φυσικά συσπειρώνοντας τον κόσμο με τις αντίστοιχες τοπικές ομάδες, βλέπε Καταλονία με Μπαρτσελόνα, βλέπε Βασκονία με Μπιλμπάο, βλέπε παλαιότερα Ανδαλουσία με Σεβίλλη. Όταν χαθεί η ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο, τότε το ισπανικό ποδόσφαιρο θα βρεθεί σε μεγάλη κρίση και μαζί του το παγκόσμιο.


Η άποψη του δασκάλου